Over appels en peren

De afgelopen vier jaar is er in mijn vriendenkring een babybom ontploft. Vier jaar geleden hadden mijn beste vriendinnen en ik samen 0 kinderen. Vandaag zijn dat er 12. En nummer 13 is op komst.

Die babyboom heeft ons uitgaansleven behoorlijk veranderd. Stonden we vroeger tot een uur of zes te shaken op foute ninetieshits in nóg foutere etablissementen, dan zijn we nu al blij als we op vrijdagavond alle zes de koffie halen.

Maar wee u gebeente als we nog eens allemaal op een dansvloer geraken.

Afgelopen zomer waren we uitgenodigd op een trouwfeest, de gastenlijst bestond uit een stuk of zeventig jonge ouders. Het dessert was nog niet half binnen of de hele meute was zich aan het smijten op How much is the fish. Hoe fouter de – zo al behoorlijk foute – dj begon te draaien, hoe meer het besef in al die oververmoeide jongeoudershoofden groeide: NU moet het gebeuren.

Er werden kopstoten uitgedeeld tijdens Killing in the name of, halve serviezen vlogen aan diggelen en koppels jonge ouders herontdekten de geneugten van het staan muilen op fuiven. Het was half zeven toen we thuiskwamen, met kapotte voeten en een kater.

Twee weken later waren we uitgenodigd op een trouw van late twintigers. Gelukzakken, die – net als hun meeste vrienden – met hun tweetjes in het centrum van de stad wonen. De dj deed niet aan How much is the fish, hij speelde goeie muziek. Maar geen hond die danste. Iedereen stond buiten te roken en te babbelen, want ach, de nacht is nog jong en volgende week kunnen we ook nog uitgaan.

Plan je binnenkort een feestje, en heb je schrik dat er te weinig ambiance zal zijn? Nodig wat dertigers met kleine kinderen uit. Maar houd uw feestjes wel op zaterdag. Nooit op vrijdagavond, want dan halen uw gasten wellicht de koffie niet.