Deftig eten. Uit deftige restaurants. Dat aan huis wordt geleverd. Met de velo.
Al van bij de eerste advertentie die ik op mijn Facebook zag passeren, was mijn interesse voor Deliveroo groot. Om niet te zeggen gigantisch. Net zoals mijn honger, de helft van de tijd.
Nu moeten jullie weten dat ik nogal van het verstrooide type ben. Zeker ’s ochtends duurt het even voor alles terug op zijn plaats zit in mijn hoofd. Het komt dus regelmatig voor dat ik in mijn winkel arriveer een paar minuten voor die open moet, en nog vlug moet stofzuigen, en de spiegels in de paskotjes kuisen, en dat ik mij dan bepeis dedju toch, ik heb geen eten mee. En aangezien ik niet sluit over de middag, is dat een probleem.
Er is natuurlijk de Turkse bakker rechtover de deur, die bij de jonge gasten bekend staat om zijn lahmacun. Dat is een opgerolde platte pizza met daartussen groentjes en saus. Mayo, andalouse, looksaus,…,wat je maar wil. Zin een ‘lamacun speciaal’? Buurman maakt hem voor jou, voor maar 2 euro, wat meteen het succes bij de jonge gasten verklaart.
Tijdens de verbouwing van de winkel hebben we zowat dagelijks lahmacun gegeten, met elke mogelijke saus, waardoor ik er de eerste twee jaar geen meer kan zien. Sorry buurman.
Pizza Roma heb ik ook al gebeld, uit grote honger, maar ook deels uit nostalgie. Toen ik als journalist voor De Gentenaar werkte en vaak veel te laat thuis kwam in een leeg huis, met nog veel legere kasten, was de vegetarische pizza zonder ajuin en maïs, maar mét kappertjes en pikante pepers mijn redding in grote hongersnood.
Alleen vrees ik dat nostalgie iets te veel glazuur op mijn pizzaherinnering gesmeerd heeft, want toen ik onlangs een vegetarische pizza zonder ajuin en maïs, maar mét kappertjes en pikante pepers, liet komen, kreeg ik een doorweekte, lauwe lap deeg, waarop alle groentjes naar één kant gezakt waren. Om snel te vergeten dus.
Vandaar dat mijn opwinding zo groot was, toen ik iets las over deftig eten, uit deftige restaurants, dat aan huis wordt geleverd, met de velo.
Oh, en die opwinding was zóóóóó terecht!
De eerste keer dat ik mij overgaf aan Deliveroo koos ik voor een gevulde gehaktbal van Wim Ballieu. Een half uurtje later arriveerde die lekker dampend, op een bedje van groentestoemp, dat de Gentse kasseien wonderlijk goed overleefd had, want het zag eruit zoals in het restaurant zelf. Daar is pizza Roma nu nog nooit in geslaagd. Bij hen lijkt het altijd alsof hun brommerke eerst eens over de kop is gegaan aan de Heuvelpoort.
Een week na mijn ballenavontuur bestelde ik noedelsoep en dim sum van Seli’s noodlebar,(dim sum eten achter mijn bureau, hoe cool is dat!!!!) en opnieuw verschenen die hier op tijd, dampend, en super smakelijk. En het beste nieuws is, elke week komen er restaurants bij, waaruit je kan kiezen. Dat wordt hier een mega culinair avontuur jong!
Wel twee minpuntjes:
1. Het medelijden dat ik voel met die Deliveroo-koeriers. Heb je die jongens en meisjes al eens zien rijden? Met een vierkante zak op hun rug die groter is dan sommigen van die mannekes zelf. En vaak op een piepend krot van een velo. Want die krijgen geen blinkende fiets van Deliveroo he, neen, die moeten alles met hun eigen velo doen. Tssssssssssssss.
2. Lekker eten, dat aan huis gebracht wordt. Dat is om miserie vragen he… Oeps, heb ik vandaag toch wel weer geen boterhammen bij.
Damn.
Mmmmmm, ballen van Wim, gevuld met groene peper.
Over appels en peren 