Leven in ‘quarantaine’ is niet altijd gemakkelijk. En toch proberen we er elk op onze manier het beste van te maken. Het Nieuwsblad heeft aan negen mensen gevraagd om een dagboek bij te houden uit ‘hun kot’. Ik ben een van die mensen, en elke dag plaats ik hier ook mijn dagboekfragment. In de iets langere versie. Vandaag: deel 1.
‘Gelieve elk blad te paragraferen, in te scannen en terug te sturen.’ In tijden van Corona verlopen zelfs beslissingen die levens veranderen digitaal. Geen coupke champagne bij de notaris om de verkoop van ons huis te vieren, maar een droge mail.
Dan waren we vorige week beter af, klinkend op ons terras in Andalusië. We hadden pas de winkel gekocht, en nu was dus ook ons huis verkocht.
Het leven zag er goed uit. Dit was onze eerste reis in járen die verder ging dan Frankrijk of Holland. Want die eerste jaren van de winkel waren pittig. Een financiële buffer was er niet. Maar nu gingen we er eindelijk op vooruit: geen huur meer betalen, maar investeren in ons eigen winkelpand. En de zomer kwam eraan, hét topseizoen in lingerie.
Drie dagen heeft deze euforie geduurd. Plots merkten we zenuwachtigheid in het hotel. Stoffen servetten werden vervangen door wegwerp, mensen begonnen elkaar argwanend te bekijken aan het buffet. Een dag later waren alle stranden afgesloten.
En nu zitten we hier, thuis. De winkel is dicht. En ik ben de trotse bezitster van honderden bikini’s en beha’s die voor het einde van de zomer de deur uitmoeten. Want volgend jaar zijn ze niet veel meer waard. Zo werkt mode nu eenmaal.
De handtekeningen die ik nu zet, moesten het begin zijn van meer zekerheid. Nu vraag ik me bang af of ze geen molensteen rond onze nek worden.
Over appels en peren 