Over appels en peren

Leven in ‘quarantaine’ is niet altijd gemakkelijk. En toch proberen we er elk op onze manier het beste van te maken. Het Nieuwsblad heeft aan negen mensen gevraagd om een dagboek bij te houden uit ‘hun kot’. Ik ben een van die mensen, en elke dag plaats ik hier ook mijn dagboekfragment. Vandaag: Deel 3

Het is zondag, het is mooi weer, en het enige wat we mogen doen, is wandelen in de natuur. Stapschoenen aan, de zoon zijn fiets in de koffer, én naar buiten dus. Met dikke tegenzin van onze vijfjarige want die vindt de natuur saai. ‘Ik ben gisteren al in de natuur geweest mama, en die ziet er altijd hetzelfde uit.’ Gelukkig voor hem verhuizen we binnenkort naar een van de drukste invalswegen van Gent.

De rust waar we naar verlangen, is hier vandaag niet te vinden. Voor mensen die de voorjaarsklassiekers missen: vanaf nu vindt er elke zondag een light-versie plaats in het natuurgebied om onze hoek.

Slalommend baant onze zoon zich een weg door fietsende gezinnen, mountainbikers, en wandelende virusvriendjes. Terwijl hij een ander fietsend kind ontwijkt, zie ik een echtpaar op leeftijd achteruit springen in de berm. Niet het feit dat hij nogal onstuimig rijdt maakt hen bang, wel dat hij in hun richting zou kunnen ademen. Vijf seconden later pakt hij zijn bocht een beetje wild, en smakt tegen de grond.

In gedachten zie ik mezelf al zitten op de spoed van het UZ – de plek waar echt niémand nu wil zijn -, en besluit om weer naar huis te gaan.

Een porto drinken om vijf uur ’s middags, dat geeft ook een zondagsgevoel.