Leven in ‘quarantaine’ is niet altijd gemakkelijk. En toch proberen we er elk op onze manier het beste van te maken. Het Nieuwsblad heeft aan negen mensen gevraagd om een dagboek bij te houden uit ‘hun kot’. Ik ben een van die mensen, en elke dag plaats ik hier ook mijn dagboekfragment. Vandaag: Deel 7
‘Kijk mama, blaasbloemen! Gaan we ze plukken?’
Mijn zoon en ik zijn bezig aan onze dagelijkse quarantainewandeling langs de Merelbeekse velden (Thank God voor dit mooie weer!), wanneer hij een paar pluizige paardenbloemen in een wei spot. Het hek staat open, en er zijn in de verste verte geen koeien te zien, dus slalommen wij ons tussen molshopen en andere hoopjes een weg naar zijn bloemen.
‘Ik ga een wens doen’, zegt mijn zoon, terwijl hij begint af te tellen. ‘Maar niet verklappen he’, smijt ik er nog vlug tussen. ‘Anders komt je wens niet uit.’
Samen blazen we om ter hardst, en de pluisjes van mijn zoon vliegen vrolijk de lucht in, terwijl die van mij koppig aan de bloem blijven plakken. Lap, het einde van deze crisis zal dus niet voor vandaag zijn.
Als we terug op de straat komen, staart mijn zoon verdrietig naar de grond. ‘Dat met die bloemen werkt niet’, roept hij gefrustreerd. ‘Maar allee, dat kan je toch nog niet weten’, probeer ik hem te sussen. ‘Jawel mama, er is geen reuzenpot choco in de wei geland.’
Over appels en peren 