Over appels en peren

Je hebt vrouwen die geen schoenenwinkel kunnen passeren zonder er binnen te gaan, en hun bankrekening aan te vallen met een botte bijl. Anderen gaan zich te buiten aan sjacochen, hipsterchocola of -koffie om hun hormonen en bijhorend humeur onder controle te houden. Mijn guilty pleasure was lingerie. Niets kon mijn zelfvertrouwen zo’n boost geven als de gedachte aan dat perfect zittend setje, dat niemand anders kon zien.

Dat ik in de verleden tijd over mijn schuldig pleziertje spreek, is geen toeval. Niet dat ik mijn luxueuze lingerie heb ingeruild voor een slip en beha van de Hema. Zot! Neen, ik heb sinds kort mijn eigen tuin van Eden, waar ik de rijpe vruchten maar uit de rekken hoef te plukken. Eva’s Appel, de schoonste lingeriewinkel van Gent.

 

De naam Eva’s Appel verwijst niet alleen naar de lingerie die ik verkoop. Ook het feit dat ik die winkel heb, voelt een beetje als een guilty pleasure. Een droom, waarvan ik eigenlijk nooit écht had durven hopen dat die ooit zou uitkomen.

Vorig jaar was ik nog journalist. Zeven jaar heb ik voor de krant gewerkt. Een fucking fantastische job, die even fucking zwaar en enerverend kon zijn. En op die zware momenten droomde ik mij een vluchtweg naar een ander, minder stresserend leven: een eigen zaak.

Jarenlang zweefde die droom ergens boven mijn hoofd, als een sappige rode appel die er verdomd lekker uitzag, maar waarin ik niet kon?, of durfde bijten. Tijdens een dipje op het werk keek ik er eens verlekkerd naar, om dan lustig voort te ploeteren.

Tot mijn lijf besliste dat het de stress niet meer aankon. Sommige mensen krijgen een burn-out als ze hun grenzen compleet negeren, anderen sukkelen in een depressie, ik blokkeer fysiek.

Het begon met wat tintelingen in mijn vingers als ik lang had gewerkt. Maar na een paar maanden kon ik met mijn vingertoppen geen toets meer aanraken of de tranen schoten mij in de ogen. Een tiental specialisten en verschillende operaties later, heb ik minder pijn. Maar hele dagen achter een computer zitten, lukt niet meer.

Daar zat ik dan, net een huis gekocht, met een baby van een paar maanden op de schoot, en een mooie, uitdagende job die ik niet meer kon doen. De appel leek lekkerder dan ooit.

In de periode dat ik thuis zat heb ik duizend keer mijn plannen helemaal in mijn hoofd uitgedacht, tot in de kleinste details. Maar ik blokkeerde steeds op het financiële risico. Tot mijn man genoeg had van mijn getwijfel, en mij voor de keuze stelde: ervoor gaan, of stoppen met zagen.

Het is het eerste geworden.