Over appels en peren

Vandaag is het Vrouwendag, en dat doet me wel iets. Omdat ik zelf een vrouw ben, wellicht. Maar vooral omdat ik beroepshalve veel vrouwen zie. Halfnaakte vrouwen dan nog. Die op zoek zijn naar een lingeriesetje waar ze zich goed in voelen, en tegelijk een stukje van hun ziel ontbloten.

En die eerste maanden dat halfnaakte vrouwen helpen mijn beroep was, was ik een beetje in shock. Niet dat ik zo preuts opgevoed ben. Het is de manier waarop vrouwen naar zichzelf kijken die me van mijn stuk bracht.

Laat de gemiddelde Vlaamse vrouw zich uitkleden in het zicht van een andere vrouw, en het éérste dat ze doet, is zich excuseren. Excuses voor de blubber op haar billen, de blankheid van haar huid, de kilo’s die bleven plakken na een bevalling, of de haartjes die niet op tijd weggeschoren, of weggewaxt zijn.

En bij elke verontschuldiging denk ik ‘huh?’ Want had ze er mij niet zelf op gewezen, ik had die blubber, kilo’s of haartjes niet eens opgemerkt. Omdat ik niet met een vergrootglas naar mijn klanten kijk, maar vooral omdat het in werkelijkheid zeer goed meevalt met die haartjes, en dat winter- of babyvet.

Keihard voor onszelf

Als ik de voorbije twee jaar één ding geleerd heb over vrouwen, is het wel dit: Vrouwen zijn kéihard voor zichzelf. Als een vrouw voor de spiegel staat, haalt ze zichzelf neer, en ziet ze alleen maar wat ze niet wil zien. Terwijl ik – als buitenstaander – alleen maar kan denken, ‘maar alléé, gij beseft niet hoe schoon gij zijt!’ Ik zou het soms willen zeggen, maar doe het niet, uit schrik dat ik raar zou overkomen.

En zélf ben ik geen haar beter. Als ik voor de spiegel sta – en ik heb geen superdag – dan zie ik brede heupen, een dikke poep, zakjes onder mijn ogen, en lijntjes die er een jaar of vijf geleden nog niet waren. In mijn hoofd ben ik dan een paar wandelende wallen, boven veel te brede heupen. Maar ik vergeet er wel bij te denken dat die heupen op schone benen staan, en dat de ogen die boven die wallen zitten, mij al gans mijn leven schone complimenten opleveren.

Want dát is het grote verschil tussen hoe we naar onszelf kijken of naar iemand anders. Als we naar een ander kijken, zien we een geheel, een persoon. En die kan dan misschien een dikke kont hebben, we zien ook schone ogen, een mooie lach, en een warme persoonlijkheid. Terwijl, als we naar onszelf kijken, delen we ons uiterlijk op in compartimentjes. Haar: te dun, ogen: çava wel, neus: kon wat kleiner, hals: heeft betere tijden gekend…

Leutig van plat water

We fileren onszelf met een vlijmscherp mes tot er niets anders meer overblijft dan zelfverachting. Omdat we niet goed genoeg zijn. Omdat we te weinig lijken op de ‘beste versie van onszelf’ die we allemaal denken te worden. Ooit, wanneer boerenkool lekkerder blijkt dan frietjes, en wanneer je van plat water even leutig wordt als van witte wijn. Maar vooral wanneer we plots niet meer hoeven te werken, niet meer uit ons bed moeten ’s nachts om kotsende kindjes te troosten, en dus alle tijd en energie hebben voor onze personal coach, die ons à la mädchen Klum weer in shape zal krijgen na vier kindertjes.

Maar voor het zover is, kunnen we misschien een beetje liever zijn voor onszelf. En onze wallen en dikke billen omarmen als een deel van wie we zijn: fantastische vrouwen met een stralende persoonlijkheid 🙂 Een pakketje eigenliefde, als cadeau voor Vrouwendag, zou dat niet schoon zijn?